Η σημερινή ημέρα γίνεται Τέχνη μέσα στη σιωπή του νού.
Το φώς και ο ήχος, που χαρίζονται στη Γή, φανερώνουν ένα έργο Τέχνης.
Απλωμένο, για χάριν εκείνου του λιλιπούτιου θεατή, Εμένα.
Παλιοί φίλοι είναι εκεί, αλλά στέκουν σαν θαυμαστές νέες υπάρξεις.
Τα σύμβολα των λέξεων δεν καλύπτουν πια αυτό που Είναι.
Δεν οδηγούν σε έννοιες.
Όλες αυτές οι ταπεινές λεξούλες της σκέψης, στέκουν παράμερα.
Μην αντέχοντας μπροστά στην δριμύτητα και τη μεγαλοσύνη του Παρόντος.
Μια άχρονη μέρα, φόρος τιμής, σ’ αυτό που ήταν και σ’ εκείνο που θα έρθει.
Αλλά πέρα από το χρόνο, στην Παρ-Ουσία.

Φρειδερίκη Π.