Αντιλήψεις περί θανάτου
Τι είναι ο θάνατος ;
Είναι μια αυθύπαρκτη κατάσταση ;
Όχι, αφού για να τον ορίσουμε πρέπει να είμαστε ζωντανοί.
Και τι ορισμό του δίνουμε ;
Η κατάσταση τέλους της ζωής του υλικού σώματος.
Μα ο καθένας ατομικά ως ανθρώπινο σώμα δεν είχε ζωή ούτε πριν γεννηθεί.
Οπότε προς τι ο ”φόβος του θανάτου”;
Δεν έχω ακούσει κανέναν άνθρωπο να λέει αντίστοιχα ”ο φόβος της κατάστασης πριν
τη γέννησή μου”.
Υπήρχε θάνατος πριν τη γέννηση; Όχι.
Άρα αυτό που ονομάζεται θάνατος είναι απλώς το πέρασμα της ζωτικής ενέργειας
στην επόμενή της κατάσταση. Η μήπως στην προηγούμενη ;
Στους αέναους κύκλους δημιουργίας του σύμπαντος, υπάρχει ”πριν” και ”μετά” ;
Αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να ορίσουμε συμβατικά το βέλος του χρόνου με βάση
τις αισθήσεις μας στο περιβάλλον των 3 χωρικών και της 1 χρονικής διάστασης,
υπάρχει πιο ζωή στο ”πριν” του σύμπαντος από ότι στο ”μετά” ;
Όπως ακριβώς ορίζουμε ως αρχή της ζωής μόνο ό,τι αντιλαμβανόμαστε από το
πρώτο κλάσμα του δευτερολέπτου τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια, έτσι ακριβώς
και ως σύμπαν μπορούμε να ορίσουμε μόνο ότι αντιλαμβανόμαστε από το πρώτο
κλάσμα της μεγάλης έκρηξης.
Ο Νομπελίστας Roger Penrose, διατύπωσε την Σύμμορφη Κυκλική Κοσμολογία,
όπου το σύμπαν ”γεννιέται” και ”πεθαίνει” αέναα, ως μια κοσμική πνοή.
Όπως πάνω έτσι και κάτω.
Τα σώματα των έμβιων γήινων όντων, αναπνέουν και εκπνέουν, δημιουργούνται και
επιστρέφουν στον πλανήτη που τους θρέφει και που θρέφεται από αυτά.
Η ζωτική ενέργεια που τα κινεί, έρχεται από και επιστρέφει στον Κοσμικό Νου, με
βάση την αρχή διατήρησης της ενέργειας.
Ο μακρόκοσμος του Σύμπαντος εμπειράται τον εαυτό του μέσα από τον μικρόκοσμο της Γης.
Τίποτα δεν αρχίζει και τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά στη θάλασσα της κοσμικής ενέργειας.
Άρα, δεν έχει νόημα να μιλάμε για θάνατο, παρά μόνο για τη ζωή, αυτό το θαύμα του
Απόλυτου να εμπειραθεί το σχετικό.
Ζήσε, και απόλαυσε τη Συνείδηση που Είσαι.
✎ Author: Αλέξανδρος Αντωνιάδης – Επιστημονικός σύμβουλος του Yoga Science
Ήμουνα τυχερή, μεγάλωσα στη Φύση. Οι κεραυνοί μου έμαθαν το θάνατο και τον εφήμερο βίο. Τα νεογέννητα μικρά μου έδειξαν πως η νέα ζωή έρχεται να γλυκάνει το θάνατο. Μια σκύλα που σκότωσε το κουτάβι της γιατί το είχαν πληγώσει με έμαθε τη σκληρή τέχνη της συμπόνιας και γιατί πρέπει να αφήνουμε τον ετοιμοθάνατο να πεθάνει. Η πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της και μεταμορφώνεται από κάμπια μου έμαθε ότι στην πραγματικότητα ο θάνατος δεν υπάρχει. Είναι αυτή ακριβώς η μεταμόρφωση, η αλλαγή κατάστασης. Η φύση μας δίνει ένα ξεχωριστό και φανταστικό παράδειγμα ανανέωσης μέσα από την εναλλαγή των εποχών, στις οποίες πολλά πράγματα φαίνεται να χάνονται ή να πεθαίνουν, όπως τα λουλούδια που μαραίνονται, οι καρποί που πέφτουν, τα χρώματα, η ζέστη, ο ήλιος, το κελάηδισμα των πουλιών. Αλλά αυτή η ζωή που κάνει την φύση να ανασταίνεται και να ανθίζει κάθε χρόνο μετά από την αναγκαία μεσολάβηση του χειμώνα, φαίνεται πως δεν πεθαίνει ποτέ και πως μόνο ένα πέρασμα είναι ο θάνατος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Οι μορφές αλλάζουν, όλα μπορούν να πεθάνουν και να ξαναγεννηθούν. Και πάντα μεσολαβεί ο θάνατος, για μια στιγμή, για να δώσει το πέρασμα και γέννηση σε νέες καταστάσεις. Η ζωή στην βαθύτερη της όψη παραμένει αναλλοίωτη. Όλα φεύγουν κάποια στιγμή για να επιστρέψουν. Σαν να είναι όλα τα αντίθετα, όψεις ενός ίδιου πράγματος, όπως κάθε τι έχει δύο όψεις. Έτσι θάνατος και ζωή δεν είναι παρά δύο όψεις της μίας ζωής. Ζούμε ως άνθρωποι σε έναν κόσμο που όλα έχουν το αντίθετό τους και δυσκολευόμαστε να ζήσουμε με αυτήν την κρυμμένη ενότητα, ξεχνάμε την ενοποίηση αυτή που δεν είναι άλλο παρά η ίδια η φύση, δεν κρύβεται μακριά αλλά μέσα μας, μέσα στον καθένα μας.
Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε, μέσα στη διτότητα του νου, ότι στο σύμπαν υπάρχει απόλυτη αρμονία και τελειότητα και δεν υπάρχει κάτι που να κινείται ανεξάρτητα από τους νόμους αυτής της τελειοποιημένης ενότητας. Ο θάνατος, υπάρχει μέσα στην ίδια μου τη μέρα. Έρχεται να ολοκληρωθεί η κάθε μέρα ώστε να έρθει η επόμενη και ένας μικρός θάνατος, ο ύπνος για να έρθει το άλλο πρωί να ξαναγεννηθώ. Με μια εισπνοή γεννιέται ο άνθρωπος και με μια εκπνοή πεθαίνει. Με μια εισπνοή ξεκινά η μέρα μου και με μια εκπνοή ολοκληρώνεται. Κάθε μου αναπνοή, κάθε μου στιγμή είναι ένας κύκλος ζωής και θανάτου. Κάθε νέα εισπνοή έρχεται να μου χαρίσει τη ζωή και σε κάθε μου εκπνοή να τη χαρίσω πίσω.
Καταλαβαίνω έτσι ότι θάνατος και ζωή δεν είναι μία ευθεία γραμμή αλλά ένας κύκλος χωρίς αρχή και τέλος. Στον αέναο χορό της ενοποιημένης ζωής του ενοποιημένου σύμπαντος θάνατος και ζωή όσο αντίθετα και αν φαίνονται γίνονται ένα, είναι ένα.
Και δεν είναι άλλο αυτό το ένα από ύλη και πνεύμα μαζί. Ύλη φθαρτή, που ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του πάνω της, που γερνάει και ψυχή άφθαρτη, που γνωρίζει την αλήθεια, που όσο και αν ξεχαστήκαμε, πάντα θυμάται το φως και την αθανασία που είναι.
«Ένα παιδιά μου ο θάνατος και η γέννα, ένα και ο πόνος της καρδιάς και η γλύκα, ένα το φεύγω αλάργα και έρχομαι, ένα το έχε γεια και το καλώς σε βρήκα»
Ν. Καζαντζάκης
✎ Author: Ιάσμη Κάλτσα – Εκπαιδευόμενη Yoga Science
Θάνατος είναι ν’ αφήνεις.
Με το θάνατο αδειάζεις για να έρθει το νέο.
Όταν αποδέχομαι το θάνατο τότε θυμάμαι να ζω τη ζωή μου στο παρόν.
Όταν θυμάμαι το θάνατο, τα ασήμαντα γίνονται ασήμαντα και τα σημαντικά σημαντικά.
Όταν θυμάμαι και αποδέχομαι το θάνατο, τότε είναι που σταματάω να χαλάω χρόνο και
ενέργεια σε πράγματα δίχως νόημα.
Όταν γνωρίζω ότι θα πεθάνω και αποδέχομαι αυτήν την αλήθεια, τότε είναι που σταματάω να
φοβάμαι ανθρώπινα* και γίνομαι αυτός που οφείλω για την ίδια τη ζωή.
Ο θάνατος είναι που κάνει τη ζωή και την κάθε της στιγμή τόσο πολύτιμη, γι αυτό όταν
πορευόμαστε πλάι με το θάνατο, είμαστε αληθινά ζωντανοί.
Προσωπικά, η γνώση και η αποδοχή του θανάτου μου, με κάνει να αφήνω πίσω μου όλα
όσα πέρασαν και να θέλω να ζήσω με όσο μεγαλύτερη ένταση όλα εκείνα για τα οποία θα
χαρώ να πεθάνω.
Η σκέψη του θανάτου με κάνει να νιώθω όπως πριν κοιμηθώ. Αν έχω κάνει όλα όσα ήθελα
μέσα στη μέρα μου νιώθω γεμάτος, αν όχι νιώθω ένα αίσθημα κενού.
Όπως λοιπόν η νύχτα έρχεται για να μη με αφήσει αδρανή μέσα στη μέρα μου, έτσι και ο
θάνατος με κρατάει ζωντανό και ενεργό μέσα στη ζωή.
✎ Author: Στάθης Βρανάκης – Εκπαιδευόμενος Yoga Science
