Η συνείδηση είναι η βάση των πάντων, ο συμπαντικός μάρτυρας για τον oποίον ο κόσμος είναι ένα πεδίο και οι αισθήσεις εργαλεία. Κάθε φαινομενική ύπαρξη συνίσταται από μια συνείδηση Παρατηρητή και μια δρώσα αντικειμενικότητα, και η Δράση δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς τον Μάρτυρα, διότι το σύμπαν δεν υπάρχει παρά μόνον εντός της συνείδησης του Παρατηρητή, ή γι΄ αυτήν τη συνείδηση και δεν έχει ανεξάρτητη πραγματικότητα.

Για τον άνθρωπο που ήρθε σε επαφή μαζί της ή που ζει μέσα της, αυτή η συμπαντική συνείδηση είναι πραγματική και συνιστά μία μεγαλύτερη πραγματικότητα από την υλική πραγματικότητα. Η ενέργεια που δημιουργεί τον κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο από μια Βούληση και η Βούληση δεν είναι παρά η συνείδηση που αυτό-εκφράζεται σε ένα έργο για ένα αποτέλεσμα. Είναι η αυτό-εισέλιξη της Συνείδησης σε μορφή και η αυτό-εξέλιξη έξω από τη μορφή, με σκοπό να πραγματοποιήσει κάποια υπέροχη δυνατότητα στο σύμπαν που δημιούργησε.

Εάν λοιπόν το Πνεύμα εισελίχθηκε στην Ύλη και η ορατή Φύση είναι ο κρυμμένος Θεός, τότε ο υψηλότερος και περισσότερο θεμιτός σκοπός που προσφέρεται στον άνθρωπο επί της γης, είναι να εκδηλώσει το θείο μέσα του και να πραγματώσει τον Θεό εσωτερικά και εξωτερικά.
Ο Ύψιστος Στόχος, να πραγματώσουμε τη Θεία μας Φύση μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξή μας.

Έτσι με ένα νου πειθαρχημένο, καθαρό και αγνό, καθρέφτη της Αλήθειας του Όντος που αυτό-εκφράζεται στα σύμβολα του σύμπαντος, μπορούμε να αντιληφθούμε τη δυνατότητα μίας θείας ζωής για τον άνθρωπο στον κόσμο.